A
demonize-and-polarize strategy has worked for the Turkish president in the
past. But it may ultimately tear his country apart
Since 2003,
Turkish President Recep Tayyip Erdogan has been a guiding light for the
ascendant global class of anti-elite, nationalist, conservative leaders. And
all along, he has played the political underdog, rallying support by demonizing
those who oppose him. Just weeks ahead of a constitutional referendum that, if
passed, would further consolidate his authoritarian grip on the country, he has
even taken to internationalizing this strategy, lashing out at various European
leaders as “Nazis” for criticizing him.
It may be a
reasonable gamble from his perspective; after all, it has brought him success
in the past. He has boosted his popularity by relying on a steady supply of
domestic adversaries to cast as the latest “enemy of the people.” But this has
also polarized his society to such an extent that even the security services,
the traditional bulwark of Turkish unity, have become politicized and weakened
at a time when the country faces violence on multiple fronts—along with the
implosion of Turkey’s relationships in Europe. Amid a divisive campaign ahead
of the April 16 referendum, terrorist groups ranging from the Kurdistan Workers
Party (PKK) to the Islamic State exploit these divisions to turn Turks even
more bitterly against each other.
Today, as
evidenced by surveys measuring expected support for Erdogan in
the referendum, Turkey is about evenly split between pro- and anti-Erdogan
factions: the former, a conservative right-wing coalition, believes that Turkey
is a paradise; the latter, a loose group of leftists, secularists, liberals,
Alevis (liberal Muslims), and Kurds, think they live in hell.
Related Story
For years,
Turkey’s vaunted national-security institutions, including the military and the
police, had helped the country navigate its perilous political fissures, first
in the civil war-like street clashes pitting the left against the right in the
1970s, and later in the full-blown Kurdish nationalist insurgency and terror attacks
led by the PKK in the 1990s. However illiberal and brutal their methods,
including several coups d’état and police crackdowns, the military and police
kept Turkey from imploding. But this has changed since Erdogan’s unprecedented
purge of the security services in the aftermath of the failed coup of July 15.
At the same
time, Turkey’s involvement in the Syrian civil war is having unexpected,
destabilizing repercussions back home, which are also severely undermining the
country’s ability to withstand societal polarization. Ankara has sought to oust
the Assad regime since the outbreak of civil war in Syria in 2011. After
sending troops into northern Syria in August 2016, Turkey has also conducted
military operations against both ISIS and the Kurdish Party for Democratic
Unity (PYD).
Accordingly, Ankara now has the distinction of being hated by all
major parties in the Syrian civil war—Assad, ISIS, and the Kurds. Syria will no
doubt continue trying to punish Turkish citizens for their country’s actions:
Turkey has blamed the Assad regime for a 2013 set of car bombings in Reyhanli,
in the south of Turkey, that killed 51 people, though the Syrian government
denied involvement.
Erdogan’s
Syria policy is also a driver of ISIS and PKK terror attacks in Turkey. Each
time Ankara makes a gain against the PYD in Syria, the PKK targets Turkey. And
each ISIS attack in Turkey similarly seems to be a direct response to a Turkish
attack against jihadists across the border. For instance, the June 2016 ISIS
attack on the Istanbul airport, which killed 45 people, occurred just after
Ankara’s Syrian-Arab proxies took territory from the terrorist group. The New
Year’s Eve attack on an Istanbul nightclub that claimed at least 39 victims
came just as Turkey-backed forces launched a campaign to take the strategic
Syrian city of al-Bab from ISIS.
For Erdogan,
chaos may breed opportunity.
ISIS and the
PKK represent the extremes of Turkey’s two halves, each intent on widening the
country’s political chasm—a chasm that, in turn, prevents the country from
holding a candid debate on its Syria policy, and that policy’s impact on
domestic security. Consider ISIS’s chosen targets: venues like the nightclub,
frequented by secular and liberal Turks; foreign tourists, who have been
targeted in multiple attacks in Istanbul; Kurds and leftists like those killed
in a July 2015 twin suicide bombing in the Turkish border town of Suruc; as
well as liberal Muslim sects like the Alevis, a key bloc in the anti-Erdogan
opposition and the main victims in the most devastating ISIS attack in Turkey
to date, which killed 103 people at a peace rally in Ankara in October 2015.
By targeting
foreigners and members of the anti-Erdogan bloc, ISIS seems to be sending a
message to pro-Erdogan nationalists that the jihadists do not pose a danger to
them—that they are focused instead on “cleansing” the country of the kind of
Western influence the Islamist government also sees as a threat. But as ISIS
continues targeting Turkey’s anti-Erdogan elements, the PKK and its offshoots
will continue reciprocating. Kurdish militants routinely conduct deadly attacks
on police and military forces. Their own message is to the country’s
anti-Erdogan bloc—that as the Turkish leader consolidates his power, the PKK,
however unpleasant, is their only hope against “Erdogan’s troops.”
Erdogan’s
policies may hasten this trend. At present, as seen in pro-Erdogan media, his
government recognizes those killed by the PKK as “martyrs,” granting them special status. He has
so far refused to endow those killed by ISIS with such special recognition. Left unchanged, this policy
could help create a two-tier taxonomy for deaths from terror attacks, further
entrenching Turkey’s divisions along a PKK-ISIS axis.
The failed
coup, meanwhile, gave Erdogan license to consolidate power over the military
and police forces, pulling them further onto the pro-Erdogan side of Turkey’s
divisions. The next time the military intervenes in politics in Turkey, it will
probably not be to topple Erdogan, but to defend him. The 22-year-old man that
assassinated the Russian ambassador in Ankara on December 19, a member of
Ankara’s elite police force who came of age in Erdogan’s Turkey, is a sign of
the politicization of the police forces as well as the consequences of
Erdogan's Syria policy. This was an explicitly political murder: Before pulling
the trigger, he declared he was punishing his victim for Moscow’s policy in
Syria.
For Erdogan,
chaos may breed opportunity. If the constitutional referendum passes, it would
vastly expand the powers of the office of the president, making Erdogan head of
government, head of state, and head of his ruling AKP party, consolidating
power over the entire country. (Currently, he is only head of state, and as
such lacks de jure control over the government. The country’s
constitution also stipulates that the president be a nonpartisan figure,
barring him from formally heading the ruling AKP.) But even if he does win,
only half of the country will embrace his agenda. The other half will work to
undermine it politically—and in the case of the PKK and other leftist militant
groups, violently.
Turkey is a
country divided against itself. If terror attacks, societal polarization, and
violence catapult it into an unfortunate civil war, the country will have no
one save it from itself.
Talihsiz bir iç savaşa
sürüklerse ülkenin kendi başını kurtarması mümkün olmaz
Şıvan
Okçuoğlu
Bölünmüş
Ortadoğu haritasi yayınlamasıyla Türkiye'de hatırlanan dünyaca ünlü dergi The
Atlantic son sayısında Soner Çağaptay imzasıyla Cumhurbaşkanı Erdoğan'ı analiz
eden bir yazı yayımladı. "Erdoğan Türkiye'yi Türkiye'ye karşı
bölüyor" başlıklı yazı, derginin ana sayfasında da okuyuculara sunuldu.
"Ordu,
bir dahaki sefere Türkiye'de siyasete müdahale ederse, bu durum muhtemelen
Erdoğan'ı devirmek için değil, onu savunmak için olacak" diyen Çağaptay, Erdoğan'ın
olası bir referandum başarısı için, "kazansa bile, Ülkenin sadece yarısı
bu başarıyı kucaklayacak. Diğer yarısı da bunu siyasi olarak ve PKK ve diğer solcu
militan gruplar ise şiddetle yıkmak için çalışacak. Türkiye artık kendine karşı
bölünmüş bir ülkedir. Terör saldırıları, toplumsal kutuplaşma ve şiddet, onu
talihsiz bir iç savaşa sürüklerse, ülkenin kendi başını kurtarması mümkün
olmaz." ifadelerini kullandı.
Odatv söz
konusu yazıyı çevirerek okuyucularına aktarıyor:
2003
yılından bu yana, Türkiye'nin Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, seçkin,
milliyetçi, muhafazakar liderlerin küresel sınıfı için yol gösterici bir ışık
olmuştur. Ve bu süre boyunca kendisine karşı çıkanları şeytanlaştırmaya yönelik
siyasi bir oyunda mazlum rolü oynamıştır. Erdoğan, ülkesindeki otoriter tutumu
daha da güçlendirecek olan anayasa referandumuna haftalar kala, kendisini
eleştiren çeşitli Avrupa ülkelerine ''Nazi'' yakıştırması yaparak bu stratejiyi
uluslararası bir boyuta taşımaya başladı.
Erdoğan'ın
bakış açısıyla bu makul bir kumar olabilir; neticede benzer yaklaşımlar
geçmişte kendisine başarı sağlamıştı. Son olarak ülke içerisindeki rakiplerini
''halk düşmanları'' olarak tanımlarken popülaritesini arttırmıştı. Fakat bu
yaklaşımlar toplumu öyle kutuplaştırdı ki, Türk birliğinin geleneksel kalesi
olan güvenlik birimleri , Türkiye'nin pek çok cephede şiddetle yüzleştiği bir
dönemde siyasallaşmış ve zayıf düşmüş vaziyette – yetmezmiş gibi Türkiye'nin
Avrupa'daki ilişkileri de son dönemde patlak verdi. 16 Nisan referandumu
öncesinde PKK'dan IŞİD'e kadar geniş bir yelpazeye yayılan terör grupları,
Türkleri birbirlerine karşı daha aciz bırakmak için bu bölünmeleri istismar ediyorlar.
TÜRKİYE
İKİYE BÖLÜNDÜ
Bugün,
referanduma yönelik düzenlenen anketler gösteriyor ki, Türkiye Erdoğan
yanlıları ve Erdoğan karşıtları olarak eşit oranda bölünmüş vaziyette.
Muhafazakar bir sağ kanat koalisyonu Türkiye'nin mevcut durumunun bir cennet olduğuna
inanıyor; İkincisi, solcular, laikler, liberaller, Aleviler (liberal
Müslümanlar) ve Kürtlerin gevşek koalisyonu ise cehennemi yaşadıklarını
düşünüyorlar.
Türkiye'nin
askeri ve polis dahil olmak üzere uzun süredir gündeme getirdiği ulusal
güvenlik kurumları, ülkede 1970'lerde sağa yaslı iç savaşa benzer sokak
çatışmalarında ve sonrasında 1970'lerde yaşanan çatışmalarda, tehlikeli siyasi
çatlaklarında gezinmesine yardım etti. 1990'lı yıllarda PKK tarafından
yönetilen tam teşekküllü Kürt milliyetçiliği isyan ve terör saldırıları. Ancak,
çeşitli askeri darbeler ve polis darbeleri de dahil olmak üzere, liberal ve
acımasız yöntemlerle asker ve polis, Türkiye'yi darbeyle kontrol altına
almıştı. Ancak Erdoğan, 15 Temmuz başarısız darbe sonrasında güvenlik güçlerini
benzeri görülmemiş bir şekilde tasfiye ettikten sonra değişti.
Aynı zamanda
Türkiye'nin Suriye iç savaşına karışması ülkenin toplumsal kutuplaşmaya dayanma
kabiliyetini ciddi şekilde zayıflatan beklenmedik, istikrarı bozan türde bir
yankı uyandırıyor. 2011'de Suriye'de çatışmalar patlak verdiğinden beri Ankara,
Esad rejimini devirmeye çalıştı. Ağustos 2016'da Kuzey Suriye'ye birlik
gönderdikten sonra Türkiye hem IŞİD'e hem de PYD'ye askeri operasyonlar
düzenledi. Buna göre, Ankara artık Suriye iç savaşında Esad, IŞİD ve Kürtlerin
tüm büyük partilerinden nefret etme ayrımcılığına sahipti. Suriye, şüphesiz
Türk vatandaşlarını ülkesinin eylemleri için cezalandırmaya çalışmaya devam
edecektir: Türkiye Esad rejimini, Güney'deki Reyhanlı'da 2013 yılında düzenlenen
bir dizi otomobil bombalaması olayını, Suriye hükümetinin katılımı reddetmesine
rağmen 51 kişiyi sorumlu tuttu.
SURİYE, IŞİD
VE PKK'NIN SEBEBİ OLDU
Erdoğan'ın
Suriye politikası aynı zamanda IŞİD ve PKK'nın terör saldırılarının da
öncelikli sebebi haline geldi. Ankara her ne zaman Suriye'de PYD'ye karşı
bulunduğu girişimlerinde başarı elde etse, bu durum PKK'nın Türkiye'yi hedef
almasında gerekçe haline geliyor. Türkiye sınırları içerisinde gerçekleşen her
IŞİD saldırısı da, benzer şekilde Türkiye'nin Suriye'de cihadçılara karşı
sürdürdüğü operasyonlarına bir tepki gibi görünüyor. Örneğin, 456 kişiyi
öldüren İstanbul havaalanındaki Haziran 2016 IŞİD saldırısı, Ankara'nın
Suriye-Arap makamlarının terör örgütünün topraklarına girmesinden hemen sonra meydana
geldi. En az 39 kurban alan İstanbul'da bir gece kulübünde yılbaşı arifesinde
yapılan saldırılar, Türkiye destekli güçlerin stratejik Suriye kenti el-Bab'i
IŞİD'den almaya yönelik bir operasyon başlatmalarının ardından
gerçekleşti.
IŞİD ve PKK,
Türkiye'nin iki aşırılık yanlısı kesimini temsil ediyor; her biri ülkenin
siyasi çöküşünü genişletmeye niyetli - bir de ülkenin Suriye politikası
hakkında samimi bir tartışmayı engellemesi ve bu politikanın iç güvenlik
üzerindeki etkisi. IŞİD'in seçtiği hedefleri göz önünde bulundurun: laik ve
liberal Türklerin uğrak yeri olan gece kulübü gibi mekanlar; İstanbul'da çoklu
saldırıyla hedeflenen yabancı turistler; Temmuz 2015'te Suruç'un sınırındaki
kasabada ikiz intihar bombasıyla öldürülenler gibi, Kürtler ve solcular; Ekim
2015'te Ankara'da düzenlenen barış toplantısında 103 kişiyi öldüren Aleviler
gibi liberal Müslüman mezhepler, Erdoğan karşıtı muhaliflerin kilit bir bloğu
ve şimdiye kadarki en yıkıcı IŞİD saldırısının ana kurbanlarıydı.
IŞİD
ANTİ-ERDOĞANCILARI HEDEFLİYOR
IŞİD,
yabancılar ve Erdoğan karşıtı blok üyelerini hedef alarak, Erdoğan yanlısı
milliyetçilere, cihatçıların kendileri için bir tehlike teşkil etmediği yönünde
bir mesaj gönderiyor gibi görünüyor; İslamcı hükümet tarafından tehdit olarak görünen
Batı etkisindekileri "temizlemek" üzerine yoğunlaşıyorlar. Fakat
IŞİD, Erdoğan'ın anti-Erdoğan unsurlarını hedeflemeye devam ederken, PKK ve
saldırıları da karşılıklı olarak devam edecek gibi. Kürt militanlar polis ve
askeri güçlere yönelik ölümcül saldırıları düzenli olarak yürütüyor. Erdoğan'ın
mesajı, Erdoğan karşıtı bir bloğa yönelik. Türk liderinin gücünü pekiştirmesine
istinaden PKK'nın hoşnutsuz olması "Erdoğan'ın birliklerine" karşı
tek umutları.
Erdoğan'ın
politikaları bu eğilimi hızlandırabilir. Erdoğan yanlısı medyada görüldüğü
gibi, hükümet PKK tarafından öldürülen kişileri "şehitler" olarak
tanıdı ve onlara özel statü kazandırdı. Şimdiye kadar IŞİD tarafından öldürülen
kişilere bu kadar özel statü tanınma imkânı vermeyi ise reddetti. Bu politika
değişmeden bırakıldığında, bu politika terör saldırılarından ölenler için iki
katmanlı bir sınıflandırma yaratmaya ve böylelikle Türkiye'nin bölünmelerini
bir PKK-IŞİD ekseni boyunca ilerletmeye yardımcı olabilir.
ORDU BİR
DAHA MÜDAHALE EDERSE
Bu arada,
başarısız darbe, Erdoğan'ın askeri ve polis kuvvetleri üzerindeki gücü
güçlendirerek onları
Türkiye'deki bölünmüşlüğün Erdoğan yanlısı tarafına
çekmesini sağladı. Ordu, bir dahaki sefere Türkiye'de siyasete müdahale ederse,
bu durum muhtemelen Erdoğan'ı devirmek için değil, onu savunmak için olacak.
Erdoğan'ın Türkiye'sine çağrılan Ankara'nın seçkin bir polis teşkilatı üyesi
olan kişi 19 Aralık'ta Ankara'daki Rus büyükelçisine suikast düzenledi. 22
yaşındaki adam, polis teşkilatının siyasileştirilmesinin yanı sıra Erdoğan'ın
Suriye politikasının bir ürünüydü. Bu açıkça siyasi bir cinayetti: Tetiği
çekmeden önce, Moskova'nın Suriye'deki politikasına kurbanını cezalandırdığını
beyan etmişti.
Erdoğan
için, kaos fırsat yaratabilir. Anayasa referandumu geçerse, cumhurbaşkanının
yetkilerini büyük ölçüde genişleterek Erdoğan'ın hükümet başkanına, devlet
başkanlığına ve iktidardaki AKP partisinin başında bulunmasına ve tüm ülkede
iktidarın güçlenmesine neden olacaktır. (Şu anda sadece devlet başkanı ve hükümet
üzerinde jüri denetiminden yoksun olduğu için ülkenin anayasasında
cumhurbaşkanının resmi olmayan bir şekilde AKP'ye gitmesini engelleyen partizan
bir figür olmasını öngörüyor.) Fakat kazansa bile , Ülkenin sadece yarısı bu
başarıyı kucaklayacak. Diğer yarısı da bunu siyasi olarak ve PKK ve diğer solcu
militan gruplar ise şiddetle yıkmak için çalışacak.
Türkiye
artık kendine karşı bölünmüş bir ülkedir. Terör saldırıları, toplumsal
kutuplaşma ve şiddet, onu talihsiz bir iç savaşa sürüklerse, ülkenin kendi
başını kurtarması mümkün olmaz.
Kaynak: https://www.theatlantic.com/international/archive/2017/03/turkey-erdogan-kurds-pkk-isis-syria-coup-gulen/521487/
Çeviri:
Şıvan Okçuoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder