KATİLİNİZ PAKRADUNİLER !

 

Yahudi asıllı Ermeniler ‘Pakraduniler’

Ortaçağ’da bazı Ermeniler, Hıristiyanlığın  Bizans Kilisesini ve hükümranlığını reddeden  ve eski İsrail ile ilişkilendirilen bir akımını benimsediler. Pakraduniler olarak adlandırılan bu topluluk Kral David’i ataları olarak kabul etmişler ve 855’ten 1045’e dek Ermenistan Krallığını yönetmişlerdi. Galante, ‘Pakraduniler veya bir Ermeni-Yahudi Tarikatı’ adlı kitabında, ‘Pakraduniler, varlıklarını Juda İmparatorluğunun sonlarından itibaren (MÖ 7 yüzyıl) 20. yüzyıla dek sürdürülmüş olan Ermeni Yahudi karışımı bir kavimdir’ demekteydi.

 

Eski Dönemler

Ermeniler, bir halk olarak MÖ 521’de oluştular. Ermeniler ve Yehuda Devleti mensupları, müştereken Persler, Büyük İskender ve Selevkoslar’ın vasalları oldular; bu süreç Selevkosların çöküşüne dek devam etti ve bilahare özgürleştiler. Eski Ermeni Krallığı Tigranes II zamanında doruk noktasına ulaştı ve Tigranes II Suriye’yi işgal ederek Akro’ya kadar geldiyse de de MÖ 69’da Romalıların Ermenistan’a saldırması üzerine geri çekilmek zorunda kaldı. Ortaçağ Ermenilerinin tarihçilerinden Moses Of Chorene, Tigranes’in birçok Yahudi esiri Ermeni kentlerinde iskân ettirmiş olduğunu belirtir. Bu cümleden bu kentlerin ve Tigranes’in yönetiminde ticaretin gelişmesinin Yahudileri cezbettiği anlaşılmakta. Nitekim bölgeye birçok Yahudi yerleşmiştir. Bu yörede Romalılar tarafından tayin edilen vasal krallar arasında Herodians Tiganes IV (MÖ 6 dolaylarında) ve Aristobulus (55-60) batı sınırlarını veya Küçük Ermenistan’ı, Tigranes V(60-61), Büyük Ermenistan’ı yönetmişler; Aristobulus (55-60) da, batı sınırına kadar olan bölgeyi veya Küçük Ermenistan’ı yönetmişti. Daha otonom olan Partlar sülalesi döneminde (85-428/33) ise, Ermeni kentleri Helenistik kültürünü muhafaza etti. Yazlık rezidans Garni’de yapılan arkeolojik kazılar bunu kanıtlamakta.

Helen bölgelerinden Yahudi göçü süregeldi ve Pers fatihi Şapur II, Yahudileri kitle halinde 360-370 yılları arasında İran’a tehcir edinceye dek kentler yoğun bir Yahudi nüfusu içeriyordu. Kronikler yazan Faustus Byzantinus’a göre beş kentten 81 bin Ermeni ailesi ve 83 bin Yahudi ailesi göç ettirildi; bu rakamlar abartılı olabilir. Yahudiler, Eruandaşat, Van ve Nahçıvan kentlerindeki sürgünlerin ekseriyetini oluşturuyorlardı.

Büyük Ermenistan’da Alaha (Yahudi Şeriatı kuralları) ile ilgili araştırmalarda hiçbir zaman bir gelişme gözlenmedi. Buna bir istisna, Nisibis merkezinde yer alan Ermenistanlı Yakup’tur. (Yeruşalayim Talmudu, Gittin 6:7, 48a) Bununla beraber Ermenistan Agada Targumları’nda zikredilir…

Nuh’un gemisinin konduğu ‘Ararat‘taki iki dağ’ (Targum Yeruşalmi, Yaratılış:8:4),Yahudi Helenistik kaynaklarında tespit edilen Ermenistan’ın (kısmen İslam kaynaklarınca da  benimsenmiştir) Hıristiyan Ermeni geleneğiyle de uyumlu olarak, daha kuzeyde bir yerde olduğunu çağrıştırmakta ve bu tez daha fazla kabul görmekte.

Öte yandan örneğin Nahmanides’in ve David Ibn Yahya’nın eserlerinde Ermenistan’a ‘Uz’ olarak değinilir. Yahudilerin Ermenilerden ‘Amalek’ olarak bahsettikleri de vakidir. Hazarya’nın önceleri Amalek olduğuna ve Hazar Yahudilerinin  buradan türediğine inanılır. Raşi, Hazar Dağları’nın Kaybolmuş On Kabile’nin yaşadığı ‘Karanlık Dağlar’dan bahseder. Ararat kelimesi (Yaratılış, 8:4;II.Krallar 19:37; Yermiyau 51:27), Van Gölü çevresindeki ilk Ermeni Krallığı Urartu’yu düşündürür. Amalek ise, İsrailoğulları’nın Mısır çıkışında  Kızıldeniz’i aştıktan sonra artçılarını vuran zalim bir kavimin adıdır.

Ortaçağ Döneminde

Ortaçağ Ermenistan’ı, Hıristiyan feodal prensliklerinden oluşuyordu. Kentler daha ufaktı, eskisine nazaran daha homojen bir nüfus içeriyordu ve fazla Yahudi barındırmıyordu. Ermeniler, Hıristiyanlığın  Bizans Kilisesini ve hükümranlığını reddeden  ve eski İsrail ile ilişkilendirilen bir akımını benimsediler. Moses Of Chorene, Amatuni kabilesine ve Ermenistan’ın feodal bir sülalesi olan Bagratuni’ye (Bagratid/Pakraduni) İbrani bir köken atfetmekte. Pakraduniler, Kral David’i ataları olarak kabul etmişler ve 855’ten 1045’e dek Ermenistan Krallığını yönetmişlerdi. Daha sonra Müslümanlar bölgeye yerleşmişlerdi.1801 yılına dek Gürcistan’da kalan bu kraliyet sülalesinden gelenler, bu Ortodoks Hıristiyan arazisinde aynı zamanda İsrail kökenlerini ve geleneklerini de savunmuşlardı. Ermenistan Krallığı genel bir çöküşe geçtikten sonra birçok Ermeni, Bizans’a ait  bir eyalet olan Anadolu’daki Kilikya’ya göç etmişler ve Küçük Ermenistan Krallığını kurmuşlardı. Bu krallık Kudüs Latin Krallığının müttefikiydi ve 1375’te Memlukların eline geçince Yahudi topluluklarının bir niteliği kalmadı. Ancak bir kısmı Kürt Yahudilerine karıştı.¹

 Araştırmacı yazar Levon Panos Dabağyan, Pakraduniler’in öyküsünün MÖ 730 yılında başladığı ve M.S.1045 yılına dek Ermenileri bunların ‘acımasızca’ yönettiğini ifade ederken, iddialarına dayanak olarak dünyaca ünlü Yahudi Tarihçilerinden eski Niğde Milletvekili Prof.Dr. Avram Galante’yi  göstermektedir.Galante, ‘Pakraduniler’ veya bir Ermeni-Yahudi Tarikatı’ adlı kitabında, ‘Pakraduniler,varlıklarını Juda İmparatorluğunun sonlarından itibaren (M.Ö.7 yüzyıl) 20. yüzyıla dek sürdürülmüş olan Ermeni Yahudi karışımı bir kavimdir’ demekteydi. ‘Kripto Yahudilik’ konusunda uzman olan Prof.Dr. Abraham Galante, ‘Les Pacradounis ou Une Secte Armeno-Juive’’/4.baskı:1933; Fransızca İst’ kitabında, Pakradunilerin Erzurum, Sivas arasında  Marmara Denizinin Avrupa yakasında  ve İstanbul Hasköy’de yaşamış olduklarını; 26 yüzyıldır Yahudi yönlerini sürdürdüklerinden, Portekizli Maranolar, Selanikli Dönmeler ve İranlı Meşhediler gibi Yahudi kökenli topluluklar arasında sayılabileceklerini belirtir.

Dabağyan,Pakraduniler’in kullandığı isimlerin Ermenilerden farklı olabildiğini söyleyerek;Ermeni tarihçi Gatoğigos Gorenazi’den şu nakilde bulunur; “Simpat  adını, Pakraduniler oğullarına verirler. Bu isim İbraniceden gelmektedir ve aslı Şampat’tır. Ermeniler arasında pek revaç görmüş olan Pakrat, Simpat, Aşot, Kakik, İsrael, Tavit gibi isimlerin, Ermeni menşeli olmadığı bariz şekilde meydana çıkmakta. Dağbağyan Bizanslı tarihçi Pavstos’un 3. asırda bölgede iskân edilmiş ve kısmen Hıristiyan olmuş Yahudilerin miktarını 400 bin olarak verdiğini kaydeder.

Sabetaycılık, Ladino ve Kripto Yahudi Cemaatleri konusunda uzman isimlerden Dr. Gad Nassi, Pakraduniler’in 20. yüzyılın ilk yarısına kadar özel gelenekleriyle Sivas/Divriği ile Erzincan /Eğin (yeni adı Kemaliye) arasındaki bölgelerde varlıklarını sürdürdüklerini belirtir. Nassi’ye göre cemaatin yayılımı; Arapkir, Kapadokya ve Kilikya/Çukurova’ya kadar uzanmaktaydı. Nassi, Pakraduni soyundan gelenlerin fiziksel görünüşlerinin Ermenilerden farklı olduğunu, evlerinde bir vefat gerçekleştiğinde yedi gün iş yapmayıp, Yahudilerde olduğu gibi yas tuttuklarını, cumartesi günü çalışma yasağına uyduklarını, genelde cemaat içinden evlendiklerini ve soyadlarının da Yahudi kökenlerini anlatacak şekilde olduğunu ifade ediyor. Bununda Ermeniler arasında ‘Yahudiliğin bir uzantısı’ olarak değerlendirildiği söyler. Nassi, Pakradunilerin ticaret ve finans alanında  çok becerikli olduklarını kaydederken, benzer bir grubun da geleneklerini koruyarak 19. yüzyıla kadar Gürcistan’da Gürcüler içinde hayatiyetini devam ettirdiklerini de ifade etmekte.

Dabağyan, 1862 ve 1895’te iki kez denenen isyanın Türkiye’ye sadık Gregoryan Ermenilerin’ destek vermemesi üzerine akamete uğradığını ve Pakradunilerin kışkırtıcı bir rol aldıklarını belirtiyor Araştırmacı, Pakradunilerin hâlâ var olduğunu fakat organize olup olmadıklarını bilmediğini ve çocukluğunda Pakraduni tabirinin hakaret anlamında da kullanıldığı belirtiyor.²

selanikli sabetaycılar, ispanyol maranolar ve iranlı meşhedilerden sonra ermeniler içinde de yahudi orijinli bir unsurun 2 bin 700 yıldır varlığını sürdürdüğü ortaya çıktı.

pakraduniler (bagratuni/bagratids) adı verilen ve asırlarca ermeni toplumunu yöneten cemaatin hikâyesi m.ö 730 yılında başlıyor ve günümüze kadar uzanıyor.

iddianın sahibi, araştırmacı-yazar levon panos dabağyan. yahudi asıllı pakradunilerin m.s. 1045 yılına kadar ermenileri “acımasızca” yönettiğini ifade ederken, iddialarına dayanak olarak dünyaca ünlü yahudi tarihçilerinden prof. dr. abraham galante’yi gösteriyor.

galante, “pakraduniler veya bir ermeni-yahudi tarikatı” adlı kitabında,

“pakraduniler, varlıklarını juda imparatorluğu’nun sonlarından (m.ö. 7. yüzyıl), 20’nci yüzyıla dek sürdürmüş olan ermeni-yahudi karışımı bir kavimdir.”

diyor.

bizans’ın krallıklarına son verdiği pakraduniler, selçukluların hakimiyetine girdikten sonra yüzyılımıza kadar hayatiyetini cemaat içinde devam ettiriyor.

hikâye milattan önce 730 yılında başlıyor.

o tarihte, ermeni kralı sannasar, filistin’e yaptığı seferde israil kralı osee’yi öldürerek, 10 yahudi kabilesini esir alır. sonra onları fırat’ın ötesine, güney ermenistan’a yerleştirir.

m.ö. 700’lerde, bu kez babil kralı nabukadnezar, mısır kralı necho ile kudüs kralı yoachim’e karşı bir sefer açar. söz konusu sefere, doğu ermenistan kralı hıraçya da büyük bir ordu ile katılır.

hıraçya’nın bu savaşta gösterdiği olağanüstü başarı, nabukadnezar’ı fazlasıyla memnun eder ve esir aldığı 10 bin yahudi’nin yarısını kral hıraçya’ya hediye eder. bu esirler arasında israiloğulları’nın önemli şahsiyetlerinden prens şampat (smbat/shampat) da vardır. şampat, kısa zamanda hıraçya’nın takdirlerine mazhar olur. devlet hizmetine alınıp, önemli mevkilere yükselir.

esirlikten soyluluğa

m.ö. 15o’lerde soyunun hz. davud’a (as) dayandığını iddia eden ve adı “pakarad şampa” olan bir yahudi, zamanın ermenistan kralı vağarşak’a başvurarak saray hizmetine girebilme talebinde bulunur.

dikkat çekme ve kendini sevdirme açısından prens şampat’ı dahi gölgede bıraktığı kaydedilen pakarad şampa, kral vağarşak’ın en yakın bendeleri mevkiine erişir. sonunda şaşırtıcı bir şekilde, ermeni kralları’na taç giydirme imtiyazı ile 10 bin süvariye komuta etme hakkını elde eder. m.ö. 90-36’larda ermeni krallarına dikran ii. (büyük dikran) israiloğullarına yönelik yeni bir sefer düzenler.

bu sefer sırasında esir aldığı binlerce yahudi’yi o da ülkesine götürür. esirler arasından seçtiği “aşod” adında bir asil yahudi’yi özel hizmetine alır. bu olaylar sonucunda ermenistan’a yerleşen ve zamanla nüfusları hızla artan esir yahudiler, sürgün yıllarının sembol ismi prens şampat’ın hatırasını kendilerine rehber edinerek, teşkilâtlanıp millî varlıklarını koruyabilme mücadelesine girişirler.

zamanla ermenilerin yönetimini ele geçiren pakraduniler m.s. 1045’e kadar ermenistan’da saltanat sürmeyi başarır.

26 yüzyildir yahudilikleri devam ediyor

“kripto yahudilik” konusunda uzman olan türkiyeli yahudi prof. abraham galante,

“les pacradounis ou une secte armeno-juive/ pakraduniler veya bir ermeni-yahudi tarikatı / baskı: 1933, fransızca ist.”

adlı eserinde bu konuda hayli enteresan bilgiler veriyor:

“pakraduniler varlıklarını juda imparatorluğu’nun sonlarından (m.ö. 7. yüzyıl), 20’inci yüzyıla kadar sürdürmüş olan ermeni-yahudi karışımı bir kavimdir. eğin’de, ‘erzurum-sivas arasında’, marmara denizi’nin avrupa yakasında ve istanbul hasköy’de yaşamış oldukları bilinen pakraduniler, 26 yüzyıldır yahudi yönlerini sürdürmekte gösterdikleri kararlılık nedeniyle portekizli marano’lar, selanikli dönmeler ve iranlı meşhediler gibi yahudi kökenli topluluklar arasında sayılabilirler.”

dabağyan, pakradunilerin kullandığı isimlerin ermenilerden farklı olabildiğini söyleyerek; ermeni tarihçi gatoğigos ğorenazi’den şu nakilde bulunuyor:

“simpat adını, ‘pakraduniler’ oğullarına verirler. bu isim ibranice’den geliyor ve aslı ‘şampat’tır. ermeniler arasında asırlarca pek revaç görmüş olan ‘pakrat, simpat, aşot, kakik, israel, tavit’ gibi isimlerin ermeni menşe’li olmadığı bariz şekilde meydana çıkmaktadır.”

dabağyan, bizanslı tarihçi pavstos’un, 3. asır’da bölgede iskan edilmiş ve kısmen hıristiyan olmuş yahudilerin miktarını 400 bin olarak verdiğini de kaydediyor.

nassi: domuz eti yemezler

sabetaycılık, ladino ve kripto yahudi cemaatleri konusunda uzman isimlerden araştırmacı-yazar dr. gad nassi, pakradunilerin 20. yüzyılın ilk yarısına kadar özel gelenekleriyle sivas/divriği ile erzincan/eğin (yeni adı kemaliye) arasındaki bölgede varlıklarını sürdürdüklerini belirtiyor. nassi’ye göre cemaatin yayılımı, arapkir, kapadokya ve kilikya/çukurova’ya kadar uzanıyor.

nassi, pakraduni soyundan gelenlerin fiziki görünüşlerinin ermenilerden farklı olduğunu, kafa yapısı olarak yahudiler gibi dolikosefal olduklarını kaydediyor.

bir yahudi-ermeni’nin evinde vefat gerçekleştiğinde, evin içini tamamen değiştirdiklerini, evde asla su kullanmadıklarını, çünkü ölüm meleğinin kılıcındaki kanı bu suyla temizlediğine inandıklarını belirtiyor. 7 gün iş yapmayıp yahudilerde olduğu gibi yas tuttuklarını da kaydediyor.

nassi, pakradunilerin asla domuz eti yemediklerini, cumartesi günü çalışma yasağına uyduklarını, genelde cemaat içinden evlendiklerini ve soyadlarının da yahudi kökenlerini anlatacak şekilde olduğunu ifade ediyor. bunun da ermeniler arasında “yahudiliğin bir uzantısı” olarak değerlendirildiğini söylüyor. nassi, pakradunilerin, ticaret ve finans alanında çok becerikli olduklarını kaydederken, benzer bir grubun da geleneklerini koruyarak 19’uncu yüzyıla kadar gürcistan’da gürcüler içinde hayatiyetini devam ettirdiğini ifade ediyor.

rafizî ermeniler kim?

fransız mareşali horace sebastiani, türkiye ermenileriyle ilgili 1814 tarihli raporunda ermenileri normal ermeniler ve “rafiziyyun/rafiziler” olarak ikiye ayırır.

dabağyan “osmanlı imparatorluğunda şer akımlar” kitabında bu raporu değerlendirirken, fransızların türkiye’deki etnik yapıya daha 1800’lü yılların başında bile ne kadar hâkim olduklarının anlaşıldığını ifade ederek şöyle tepki veriyor:

“selçuklular devrinde, alparslan’ın saflarına geçerek, bizans’a karşı savaşan ve sonradan islam dinini kabul eden ermenilerin büyük bir kısmı, bilâhere ‘alevi mezhebi’ne geçmiş ve öyle kalmışlardır. (...)

demek ki, mareşal horace sebastiani, fransa’nın türkiye üzerinde taşıdığı gizli emellerin tahakkuk sahasına aktarılacağı zaman, osmanlı topraklarında yaşayan bilumum unsurlardan istifade edebilmek için anadolu topraklarında yaşayanları da iyiden iyiye tetkik etmiş veya ettirmiş!”

ermeni asıllı türk vatandaşı yazar torkom istepanyan ise pakradunilerle ilgili şu değerlendirmede bulunuyor:

“türk-ermeni kardeşliğinin başlangıcı 11’inci yüzyıl ortalarına dayanır. 1064’te pakraduni ermeni krallığına bizanslılar tarafından son verilince, bizans zulmüne dayanamayan ermeniler türklerin himayesine sığındılar. bu devre onlar için huzur oldu. vatanlarına sımsıkı bağlandılar. türkler tarafından bunlardan’ bazılarına ‘amiral’lik unvanı verildi. böylece ilk türk-ermeni dostluğunun temeli atılmış oldu. bu kardeşliğin en güzel kanıtı da bugün dünyanın dört bucağına serpilmiş olan ermeni toplumunun günümüze dek varlığını sürdüren türkçe kökenli soyadlarıdır. örneğin, romanya doğumlu olduğu halde dünya ermenilerinin ruhani reisi gatogigos vazgen i’in soyadı ‘balcıyan’dır.”

(sorun olan ermeniler / suat akgül, ali güler, türkar yay. ist. 2003. s: 402)

“ermeni isyanlarinin arkasindalar!”

yazar levon panos dabağyan, ermeni meselesinin can damarını teşkil eden “1. zeytun isyanı’nın” arkasında fransa ve vatikan’ın bulunduğunu, isyanın düzenleyicilerinin pakraduniler olduğunu ileri sürüyor.

dabağyan, zeytunluların kökeniyle ilgili olarak şöyle diyor:

“ani beldesi’nin bizanslılara geçmesinden ve bizanslıların ermeni katliamından sonra, anadolu’nun muhtelif bölgelerine dağılan ‘pakraduni hanedanı’ mensupları haçin ve zeytun havalisine yerleşmişlerdi. dolayısıyla (fransa’nın gönderdiği katolik ermeni) maceracı leon, ermenileri isyana teşvik için gerçekten en münasip bölgeleri seçmiş demekti. zira, pakraduni hanedanı, zaten birtakım entrikalara müsait ve gayri ermeni bir unsur idi.”

dabağyan 1862 ve 1895’te iki kez denenen isyanın türkiye’ye sadık gregoryan ermenilerin destek vermemesi üzerine akamete uğradığını kaydediyor.

pakradunilerin de hâlâ var olduğunu belirtiyor:

“hâlâ varlar tabii; ama sayıları ne kadar, organizeler mi bilemem. sanmıyorum. ancak, bizde birine ‘pakraduni!’ dedin mi, bu hakaret için kullanılırdı. çocukken birine kızdığımızda, ‘pakradunisin ulan sen!’ derdik. onların ırklarından gelen bir zekâları, müztehzi bir bakışları, hesapçı, işini bilir bir yapıları vardır. tarım ve zenaattan çok hep ticaretle, para/finans işleriyle uğraşmışlardır.”

ermeni tarihinde onemli bir soydur. ermeniler tarafindan bagratuni diye adlandirilirlar. en onemli rakip kavim ise artsrunilerdir.

hamis: gurcistan tarihi icin de onemlidir yazmis sagolsun sakirler. yani buradan anlamamiz gereken uzun adamin koku buraya gider, yahudi kokenlidir diye de sakircanlarin gozlerini boyamaya devam ederler. pers isi, acemusagi, mutasa zirvalarindan sonra tayyip'e gurcu pakraduni tayyip demeleri yakin gorunmekte. bekleyelim gorelim ne yumurtlayacaklar.

Paktaduniler denirmiş Ermeni-Yahudi Tarikatıymış. Türk-Müslüman sanıyormuşsun ama üstünü kazıyınca altından Ermeni-Hristiyan çıkıyormuş, onun da üstünü kazıyormuşsun altından yahudi çıkıyormuş. Rize’de, Siirt’te, Erzincan’da yoğun olmak üzere Doğu Anadolu’da epey varmış, çoğu batıya göçmüşler, İstanbul'da Hasköy'ü tercih etmişler. Ataları 2000 yıl önce Filistinden Ermenistan ve Gürcistan’a sürgün gidenlermiş, duruma göre hristiyan duruma göre Müslüman görünürlermiş. Bazen ermeni olmuş bazen Gürcü olmuşlar. Kitabı okudum, aklıma birileri geldi, rahatsız oldum.

KATİLİNİZ PAKRADUNİLER !

 

Gülen Pakraduni dedi olay oldu! Kim bu Pakraduniler?

 

Fethullah Gülen'in son açıklamalarında Pakraduni Terör Örgütü'ne bedduası dikkatleri çekti. Peki kim bu Pakraduniler?

Fethullah Gülen sohbetinde "Bütün terör örgütlerinin Allah belasını versin!.. Pakrudin Terör Örgütü'nün Allah belasını versin!.. Pers Terör Örgütü'nün Allah belasını versin!.. Terör örgütü olmayana, "terör örgütü" diyenlerin Allah belasını versin!.. Paralel olmayanlara paralel diyenlerin Allah belasını versin. " ifadesini kullandı.

KİM BU PAKRADUNİLER?

"Pakraduniler" pek de duymaya alışkın olmadığımız bir ifadeydi. Gülen'in açıklamasıyla gündeme gelen pakraduniler ile ilgili Milli Gazete yazarı Mehmet Şevket Eygi hem 2013'te hem de 2014'te köşesinde bahsediyor.

Asırlarca Ermeni toplumunu yöneten kripto Yahudi cemaati olan Pakraduniler için bakın Eygi neler diyor?

"Son bir aylık kavga gürültü, toz duman, fitne fesat, çatışma ile ilgili on binlerce haber, yorum, köşe yazısı yayınlandı. Bana inanmazsanız, internete bakın, rakamın daha da büyük olduğunu göreceksiniz.

Çok şey yazıldı, çok tezler, senaryolar üretildi ama en önemli kelime hiç kullanılmadı. Pakraduniler... Pakraduniler... Pakraduniler...

Üç kimlikli, sır içinde sır, gizli mi gizli, görünmez bir grup.

Onların yanında Sabataycılar apaçık bir cemaattir.

Evet, son hadiselerin içindeki Pakraduniler kimlerdir? Ne yapmak istiyorlar?

Bu memlekette ikili oynayanlar olduğunu biliyoruz... Pakraduniler ise üçlü oynuyor.

Dıştan Müslüman görünüyorlar... Bir alttaki ikinci kimlikleri Kripto Ermenilik... En alttaki Yahudilik...

Bendeniz bir Pakradunilik uzmanı mıyım? Hayır, bu konuda çok az şey biliyorum. Hiç bilmeyenlerin yanında biraz bilmenin ayrıcalığına sahibim.

Bu konuda ne istiyorum: Kafası çalışan Müslümanların bu konuyu bilmesini istiyorum.

En azından Türkiyede Pakradunilerin olduğunun, bazılarının mühim nüfuz ve tesire sahip olduğunun, önemli roller oynadıklarının bilinmesi...

Pakradunilerin 2500 yıllık tarihi ve macerası hakkında yabancı dillerde yazılmış birkaç araştırma kitabı var. Doğu Anadoluda bağımsız devletler bile kurmuşlar.

Sonra izleri silinmiş... Dıştan Ermeni görünürken bir kısmı Kürt ve Müslüman kimliğine bürünmüş. Kürtlükleri, Müslümanlıkları samimî midir?

Pakradunilerin, asıl Ermenilere çok işler ettiklerini duydum. Aynı işleri şimdi Kürtlere, Müslümanlara etmesinler.

Bu konuları araştırmak tarihçilere düşer. Sadece tarihçilere değil, istihbaratçılara...

Bendeniz bir gazeteci olarak konuyu gündeme getirebilirim ancak...."

PAKRADUNİLER ERMENİLERİ YÖNETEN YAHUDİLER

Aksiyon Dergisi'nin 2006 yılında yer alan Pakraduniler ile ilgili bir dosya haberde bakın Pakraduniler'in tarihi nasıl anlatılıyor:

Asırlarca Ermeni toplumunu yöneten Yahudi asıllı 'Pakraduniler'in hikâyesi günışığına çıkıyor...Selanikli Sabetaycılar, İspanyol Maranolar ve İranlı Meşhedilerden sonra Ermeniler içinde de Yahudi orijinli bir unsurun 2 bin 700 yıldır varlığını sürdürdüğü ortaya çıktı. Pakraduniler (Bagratuni/Bagratids) adı verilen ve asırlarca Ermeni toplumunu yöneten cemaatin hikâyesi M.Ö 730 yılında başlıyor ve günümüze kadar uzanıyor. İddianın sahibi, araştırmacı-yazar Levon Panos Dabağyan. Yahudi asıllı Pakradunilerin M.S. 1045 yılına kadar Ermenileri "acımasızca" yönettiğini ifade ederken, iddialarına dayanak olarak dünyaca ünlü Yahudi tarihçilerinden Prof. Dr. Abraham Galante'yi gösteriyor. Galante, "Pakraduniler veya Bir Ermeni-Yahudi Tarikatı" adlı kitabında, "Pakraduniler, varlıklarını Juda İmparatorluğu'nun sonlarından (M.Ö. 7. yüzyıl), 20'nci yüzyıla dek sürdürmüş olan Ermeni-Yahudi karışımı bir kavimdir." diyor.

Bizans'ın krallıklarına son verdiği Pakraduniler, Selçukluların hakimiyetine girdikten sonra yüzyılımıza kadar hayatiyetini cemaat içinde devam ettiriyor.

Hikâye milattan önce 730 yılında başlıyor. O tarihte, Ermeni Kralı Sannasar, Filistin'e yaptığı seferde İsrail Kralı Osee'yi öldürerek, 10 Yahudi kabilesini esir alır. Sonra onları Fırat'ın ötesine, Güney Ermenistan'a yerleştirir. M.Ö. 700'lerde, bu kez Babil Kralı Nabukadnezar, Mısır Kralı Necho ile Kudüs Kralı Yoachim'e karşı bir sefer açar. Söz konusu sefere, Doğu Ermenistan Kralı Hıraçya da büyük bir ordu ile katılır. Hıraçya'nın bu savaşta gösterdiği olağanüstü başarı, Nabukadnezar'ı fazlasıyla memnun eder ve esir aldığı 10 bin Yahudi'nin yarısını Kral Hıraçya'ya hediye eder. Bu esirler arasında İsrailoğulları'nın önemli şahsiyetlerinden Prens Şampat (Smbat/Shampat) da vardır. Şampat, kısa zamanda Hıraçya'nın takdirlerine mazhar olur. Devlet hizmetine alınıp, önemli mevkilere yükselir.

ESİRLİKTEN SOYLULUĞA

M.Ö. l5O'lerde soyunun Hz. Davud'a (as) dayandığını iddia eden ve adı "Pakarad Şampa" olan bir Yahudi, zamanın Ermenistan Kralı Vağarşak'a başvurarak saray hizmetine girebilme talebinde bulunur. Dikkat çekme ve kendini sevdirme açısından Prens Şampat'ı dahi gölgede bıraktığı kaydedilen Pakarad Şampa, Kral Vağarşak'ın en yakın bendeleri mevkiine erişir. Sonunda şaşırtıcı bir şekilde, Ermeni Kralları'na taç giydirme imtiyazı ile 10 bin süvariye komuta etme hakkını elde eder. M.Ö. 90-36'larda Ermeni krallarına Dikran II. (Büyük Dikran) İsrailoğullarına yönelik yeni bir sefer düzenler.

Bu sefer sırasında esir aldığı binlerce Yahudi'yi o da ülkesine götürür. Esirler arasından seçtiği "Aşod" adında bir asil Yahudi'yi özel hizmetine alır. Bu olaylar sonucunda Ermenistan'a yerleşen ve zamanla nüfusları hızla artan esir Yahudiler, sürgün yıllarının sembol ismi Prens Şampat'ın hatırasını kendilerine rehber edinerek, teşkilâtlanıp millî varlıklarını koruyabilme mücadelesine girişirler. Zamanla Ermenilerin yönetimini ele geçiren Pakraduniler M.S. 1045'e kadar Ermenistan'da saltanat sürmeyi başarır.

26 YÜZYILDIR YAHUDİLİKLERİ DEVAM EDİYOR

"Kripto Yahudilik"konusunda uzman olan Türkiyeli Yahudi Prof. Abraham Galante, "Les Pacradounis ou Une Secte Armeno-Juive/ Pakraduniler veya Bir Ermeni-Yahudi Tarikatı / Baskı: 1933, Fransızca İst." adlı eserinde bu konuda hayli enteresan bilgiler veriyor: "Pakraduniler varlıklarını Juda İmparatorluğu'nun sonlarından (M.Ö. 7. yüzyıl), 20'inci yüzyıla kadar sürdürmüş olan Ermeni-Yahudi karışımı bir kavimdir. Eğin'de, 'Erzurum-Sivas arasında', Marmara Denizi'nin Avrupa yakasında ve İstanbul Hasköy'de yaşamış oldukları bilinen Pakraduniler, 26 yüzyıldır Yahudi yönlerini sürdürmekte gösterdikleri kararlılık nedeniyle Portekizli Marano'lar, Selanikli Dönmeler ve İranlı Meşhediler gibi Yahudi kökenli topluluklar arasında sayılabilirler."

Dabağyan, Pakradunilerin kullandığıisimlerin Ermenilerden farklı olabildiğini söyleyerek; Ermeni tarihçi Gatoğigos Ğorenazi'den şu nakilde bulunuyor: "Simpat adını, 'Pakraduniler' oğullarına verirler. Bu isim İbranice'den geliyor ve aslı 'Şampat'tır. Ermeniler arasında asırlarca pek revaç görmüş olan 'Pakrat, Simpat, Aşot, Kakik, İsrael, Tavit' gibi isimlerin Ermeni menşe'li olmadığı bariz şekilde meydana çıkmaktadır."

Dabağyan, Bizanslı tarihçi Pavstos'un, 3. Asır'da bölgede iskan edilmiş ve kısmen Hıristiyan olmuş Yahudilerin miktarını 400 bin olarak verdiğini de kaydediyor.

NASSİ: DOMUZ ETİ YEMEZLER

Sabetaycılık, Ladino ve Kripto Yahudi cemaatleri konusunda uzman isimlerden araştırmacı-yazar Dr. Gad Nassi, Pakradunilerin 20. yüzyılın ilk yarısına kadar özel gelenekleriyle Sivas/Divriği ile Erzincan/Eğin (Yeni adı Kemaliye) arasındaki bölgede varlıklarını sürdürdüklerini belirtiyor. Nassi'ye göre cemaatin yayılımı, Arapkir, Kapadokya ve Kilikya/Çukurova'ya kadar uzanıyor.

Nassi, Pakraduni soyundan gelenlerin fiziki görünüşlerinin Ermenilerden farklı olduğunu, kafa yapısı olarak Yahudiler gibi Dolikosefal olduklarını kaydediyor. Bir Yahudi-Ermeni'nin evinde vefat gerçekleştiğinde, evin içini tamamen değiştirdiklerini, evde asla su kullanmadıklarını, çünkü ölüm meleğinin kılıcındaki kanı bu suyla temizlediğine inandıklarını belirtiyor. 7 gün iş yapmayıp Yahudilerde olduğu gibi yas tuttuklarını da kaydediyor. Nassi, Pakradunilerin asla domuz eti yemediklerini, cumartesi günü çalışma yasağına uyduklarını, genelde cemaat içinden evlendiklerini ve soyadlarının da Yahudi kökenlerini anlatacak şekilde olduğunu ifade ediyor. Bunun da Ermeniler arasında "Yahudiliğin bir uzantısı" olarak değerlendirildiğini söylüyor. Nassi, Pakradunilerin, ticaret ve finans alanında çok becerikli olduklarını kaydederken, benzer bir grubun da geleneklerini koruyarak 19'uncu yüzyıla kadar Gürcistan'da Gürcüler içinde hayatiyetini devam ettirdiğini ifade ediyor.

RAFIZÎ ERMENİLER KİM?

Fransız Mareşali Horace Sebastiani, Türkiye Ermenileriyle ilgili 1814 tarihli raporunda Ermenileri normal Ermeniler ve "Rafiziyyun/Rafiziler" olarak ikiye ayırır. Dabağyan "Osmanlı İmparatorluğunda Şer Akımlar" kitabında bu raporu değerlendirirken, Fransızların Türkiye'deki etnik yapıya daha 1800'lü yılların başında bile ne kadar hâkim olduklarının anlaşıldığını ifade ederek şöyle tepki veriyor:

"Selçuklular devrinde, Alparslan'ın saflarına geçerek, Bizans'a karşı savaşan ve sonradan İslam dinini kabul eden Ermenilerin büyük bir kısmı, bilâhere 'Alevi Mezhebi'ne geçmiş ve öyle kalmışlardır. (...) Demek ki, Mareşal Horace Sebastiani, Fransa'nın Türkiye üzerinde taşıdığı gizli emellerin tahakkuk sahasına aktarılacağı zaman, Osmanlı topraklarında yaşayan bilumum unsurlardan istifade edebilmek için Anadolu topraklarında yaşayanları da iyiden iyiye tetkik etmiş veya ettirmiş!"

Ermeni asıllı Türk vatandaşı yazar Torkom İstepanyan ise Pakradunilerle ilgili şu değerlendirmede bulunuyor: "Türk-Ermeni kardeşliğinin başlangıcı 11'inci yüzyıl ortalarına dayanır. 1064'te Pakraduni Ermeni Krallığına Bizanslılar tarafından son verilince, Bizans zulmüne dayanamayan Ermeniler Türklerin himayesine sığındılar. Bu devre onlar için huzur oldu. Vatanlarına sımsıkı bağlandılar. Türkler tarafından bunlardan' bazılarına 'Amiral'lik unvanı verildi. Böylece ilk Türk-Ermeni dostluğunun temeli atılmış oldu. Bu kardeşliğin en güzel kanıtı da bugün dünyanın dört bucağına serpilmiş olan Ermeni toplumunun günümüze dek varlığını sürdüren Türkçe kökenli soyadlarıdır. Örneğin, Romanya doğumlu olduğu halde dünya Ermenilerinin Ruhani Reisi Gatogigos Vazgen I'in soyadı 'Balcıyan'dır." (Sorun olan Ermeniler / Suat Akgül, Ali Güler, Türkar Yay. İst. 2003. s: 402)

"ERMENİ İSYANLARININ ARKASINDALAR!"

Yazar Levon Panos Dabağyan, Ermeni meselesinin can damarını teşkil eden "1. Zeytun İsyanı'nın" arkasında Fransa ve Vatikan'ın bulunduğunu, isyanın düzenleyicilerinin Pakraduniler olduğunu ileri sürüyor. Dabağyan, Zeytunluların kökeniyle ilgili olarak şöyle diyor: "Ani Beldesi'nin Bizanslılara geçmesinden ve Bizanslıların Ermeni katliamından sonra, Anadolu'nun muhtelif bölgelerine dağılan 'Pakraduni Hanedanı' mensupları Haçin ve Zeytun havalisine yerleşmişlerdi. Dolayısıyla (Fransa'nın gönderdiği Katolik Ermeni) maceracı Leon, Ermenileri isyana teşvik için gerçekten en münasip bölgeleri seçmiş demekti. Zira, Pakraduni Hanedanı, zaten birtakım entrikalara müsait ve gayri Ermeni bir unsur idi."